لیبی: رواج برده داری
کشف جدید تلویزیون خبری CNN امریکا در خصوص رواج برده داری در لیبی یا واقعیتی شناخته شده برای بسیاری از مردم مترقی، آگاه و متعهد؟
در ۱۱ آوریل ۲۰۱۷ سازمان بین المللی مهاجرین با انتشار گزارشی اعلام داشت که هزاران هزار مهاجر افریقایی در کشور لیبی دستگیر و سپس در معابر عمومی و بازارهای ویژه برده ها همانند چهارپایان فروخته می شوند. این مهاجرین بعد از فروخته شدن مورد استثمار وحشیانه، بیگاری، خودفروشی و فاحشگی قرار می گیرند.
واقعیتی آشکار و شناخته شده که تاکنون هیچکس قدمی برای افشاء واقعی آن برنداشته است.
وقتی که امانوئل مکرون رئیس جمهور فرانسه اولین سفر خارجی خود را با دیدار از کشورهای ساحلی افریقا آغاز نمود، لب از لب در مورد رواج برده داری در لیبی نگشود. البته سکوت وی قابل درک است: تضمین روند استخراج، چپاول و صادرات مواد معدنی مورد نیاز برای امپریالیسم فرانسه مسئله بسیار مهمی است و آقای رئیس جمهور نباید وقت گرانبها و توجه خود را به مسائل پیش و پا افتاده و کم اهمیتی چون رواج برده داری در لیبی اختصاص می داد.
نباید فراموش کرد: اگر امروز لیبی دچار هرج و مرج است، اگر امروز لیبی توسط جنگ سالاران و باندهای فاشیست و تروریست اداره می شود، اگر امروز در لیبی جو خشونت و ناامنی به اوج خود رسیده است و ... این همه نابسامانی حاصل سیاست تجاوزگرانه و استعمارگرانه کشورهای امپریالیستی چون فرانسه، ایالات متحده و بریتانیا می باشد.
کشورهایی که مسئول و باعث و بانی مستقیم سرنگونی و فروپاشی نظام حکومتی لیبی می باشند. تجار برده و سوداگران مرگ و خشونت یکشبه از زمین سبز نشده اند. این جماعت در سال ۲۰۱۱ در درون چمدان های ناتو به لیبی ارسال شدند. به دیگر سخن، بدنبال تبلیغات گسترده جهانی در مورد رژیم و رهبر آن معمر قذافی و شعارهای عوام فریبانه حول آزادی و دمکراسی، تصمیم گیرندگان حکومتی در پاریس، لندن و واشینگتن به خود حق تخریب کامل یک رژیم حاکم را اعطاء نمودند. و پس از لشکرکشی و سرنگون ساختن رژیم مستقل لیبی، قانون جنگل تحمیلی توسط جنگ سالاران و باندهای مسلح فاشیست و بنیادگرا را جایگزین دستگاه حکومتی سابق نمودند.
امروز، آنهایی که تصمیم به لشکرکشی نظامی و سرنگون ساختن رژیم معمر قذافی گرفتند، کجایند؟ امروز شنیدن اظهارات عوام فریبانه و سخنرانی های آن روز این مهره های گوش به فرمان کمپانی های چندملیتی جالب است. نیکولا سارکوزی رئیس جمهور وقت فرانسه سرنگون ساختن رژیم قذافی را به «جهاد آزادی خواهان علیه دیکتورها» تشبیه نمود. و روزنامه لوموند مورخ ۲۳ اوت ۲۰۱۱ در صفحه اول خود با تیتر درشت نوشت: «آقای رئیس جمهور مداخله نظامی در لیبی را مهمترین اقدام دوره ریاست جمهوری ۵ ساله خود ارزیابی می نماید. هدف این اقدام: آزاد ساختن مردم لیبی، رستگاری مردم این سرزمین و سربلندی جمهوری فرانسه می باشد». آری سربلندی جمهوری فرانسه. و آلن ژوپه وزیر امور خارجه وقت دولت سارکوزی نیز مداخله نظامی فرانسه در لیبی را به «سرمایه گذاری برای آینده» تشبیه نمود. آن روز وی می بایست اضافه می کرد که این سرمایه گذاری تنها سرمایه گذاری نفتی و پتروشیمی نمی باشد. سوداگران مرگ، دلالان و تجار برده نیز از ایشان در این خصوص بسیار سپاسگزارند. آنها نیز در این زمینه سرمایه گذاری نمودند.
هیلاری کلینتون وزیر خارجه وقت آمریکا بارها اقدامات فاشیستهای صادراتی برای سرنگونی معمر قذافی را ستود و اظهارداشت مخالفین قذافی طرفدار دمکراسی هستند و پس از سرنگونی حکومت قذافی اعلام کرد حالا «شریعت اسلام» در لیبی پیاده شده است.
در سیاست جهان غرب، بین حرف تا عمل دره عمیقی وجود دارد. این سیاست با کارزار تبلیغاتی گسترده، سخنرانی های آتشین و پرطمطراق در خصوص آزادی و دمکراسی آغاز و با بازار برده فروشان به پایان خود می رسد.
در این میان روزنامه نگاران وابسته به نظام و روشنفکران دروغین و اپورتونیست چپ نما ادعا می نمایند که مقوله برده داری موضوعی تازه نیست و با انکار مسئولیت استعمارگران نو، این پدیده را مشکل افریقائیان توصیف می نمایند.
افریقائیان گرسنه و تشنه که با به خطر انداختن جانشان، روزانه در گروه های هزار نفری با سوار شدن بر قایق های بادی و ... اقدام به گذشتن از دریای مدیترانه می نمایند. سرنگون ساختن رژیم قانونی و مستقل لیبی توسط امپریالیست های جهان غرب، این مهاجرین گرسنه را دست بسته در اختیار قاچاقچیان مرگ قرار داد تا آنها را مانند چهارپایان در بازارهای برده به فروش برسانند. و اگر این ستمدیدگان افریقایی موفق به فرار از لیبی و رسیدن به سواحل اروپای متحد و «متمدن» شوند، سرنوشت اسفبار دیگری در انتظارشان است: بی خانمانی و خوابیدن در پارک ها، کنار خیابان ها و زیر پل ها، گرسنگی و گدایی، مقابله با لشکرکشی نیروهای پلیس به اردوگاه آوارگان، رویارویی با باندهای فاشیست دست راستی، تن دادن به استثمار وحشیانه و ...