دولت باراک اوباما و مشکل تحمیل« ولایت فقیه

دولت باراک اوباما و مشکل تحمیل« ولایت فقیه » به مردم مصر

باگذشت قریب یکسال از « بهار عربی» دیگر برهیچکس پوشیده نیست که این خیزش نه آنطور که در تبلیغات غرب «بهارعربی» دمید که خزانی بود برای توده های تحت ستم این کشورها.

به نظر می رسد امپریالیسم آمریکا از شکست سیاست پنجاه ساله خود در تقویت پان اسلامیسم درخاورمیانه درس عبرت نگرفته، هنوزهم به روی کار آوردن حکومتهای ارتجاعی - مذهبی دراین بخش از جهان می اندیشد. رژیم آمریکا بی توجه به عواقب زیانبارروی کار آوردن خمینی در ایران و طالبان در افغانستان و تحمیل بدترین شرایط استبدادی و سرکوب به این کشورها،همچنان تنور گرمخانه صدور ارتجاع مذهبی را تقویت می کند.

باوجودیکه اکثر قریب باتفاق حکومت های عرب تاکنون بصورت دست نشانده آمریکا عمل کرده اند اما آمریکا برای جلوگیری از رشد جنبشهای آزادیخواهانه در این کشورها، کماکان روی کارآوردن مرتجع ترین جناحهای مذهبی را درراستای تأمین منافع آتی خود بازیافته است. درسالهای گذشته نمونه حکومتهای مذهبی نظیر جمهوری اسلامی در ایران و رژیم رجب طیب اردوغان درترکیه موجب شده است تا جابجایی دیکتاتورها با احزاب مذهبی در دستور کار آمریکا قرارگیرد. هم اکنون بی توجه به افکار عمومی مردم مصر آمریکا می کوشد تا گروه ارتجاعی اخوان المسلمین را به مردم این کشور تحمیل کند. تو گویی مردم تونس در سایه «بهارعربی» به آزادی دست یافته ویا در لیبی با پیاده کردن شریعت اسلامی دمکراسی برقرار شده که اکنون نوبت به مصر رسیده است.

طی چند دهه گذشته قدرت دولتی در کشورهای عربی بطور موروثی از پدر به پسر انتقال یافته و صد البته پسر نیزطرز حکومت مداری را دریکی از دانشگاه های هاروارد ، آکسفورد و امثالهم فرا گرفته بود. تحولات سالهای گذشته ، بویژه فراگیر شدن ارتباطات اینترنتی آگاهی بیشتر جوامع ، بخصوص جوانان را در پی داشته است. از اینروکاملا قابل تصور است که موج آزادیخواهی نسل جدید نمی تواند بیش از این سلطه حکومت های سلطنتی گذشته ویا دیکتاتورهای کراواتی را تحمل کند. بربستر چنین تحولاتی بود که موج اعتراضات مردم عرب ابتدا از کشور تونس آغاز شد و به سرعت مصر ، لیبی ، بحرین و سوریه را در نوردید. اگر چه حمایت بی چون چرای عربستان از بحرین و پشتیبانی روسیه از حکومت بشار اسد هنوز سوریه و بحرین را سرپا نگهداشته است.

شکی نیست عامل اصلی قیامهای مردمی در کشورهای یاد شده در درجه نخست سلطه دیکتاتوری واستثمار توده های عرب می باشد. باوجود سرکوب دائمی و تشدید اختناق ، احزاب مخالف توانستند به برنامه واحدی برای اتحاد برعلیه دیکتاتوری دست یابند. امری که واکنش و ناخرسندی غرب را درپی داشت و بلافاصله دست به کار شدند تا انقلاب آنهارا همانند ایران در نیمه راه به کجراه بکشانند.
اگرچه تجربه عقیم کردن انقلاب ایران ازسوی آمریکا و متحدینش در کشورهای عربی بکار گرفته شد اما توده های این کشورها نیز از تجربیات مردم ایران بهره گرفتند.

هوشیاری مردم مصر و تحمیل «ولایت فقیه» از سوی آمریکا
اگرچه آمریکا تلاش دارد نمونه حکومت اسلامی ایران را در مصر پیاده کند اما واقعیت این است که جمهوری اسلامی ایران بدترین و خشن ترین نمونه حکومت قرن حاضر است. این حقیقت را نه فقط مردم ایران بلکه عموم مردم دنیا بخوبی درک کرده اند.
بدون هیچگونه مبالغه ای ، هنگامیکه صحبت از پیاده کردن شریعت اسلام در سایر کشورها بمیان می آید ، عموم مردم نمونه دیکتاتوری جمهوری اسلامی و جهنمی را که از سوی آمریکا به مردم ایران تحمیل شده است بیاد می آورند. در دنیای کنونی دیگر هیچکس به چشم غبطه به مردم و انقلاب ایران نگاه نمی کند، نگاه مردم جهان به ایران و انقلاب نیمه کاره ما نگاه عبرت و ترحم است. نگاهی اندوهبار به مردمانی فرهیخته با تاریخی کهن که بیش از سی سال است بدست عده ای جاهل و غیرمتمدن گرفتار آمده اند.

اگر درسال ۱۳۵۷مردم ایران با ترفند نوآوری و شکوفایی اقتصادی - اجتماعی توسط بلندگوهای تبلیغاتی غرب مسخ شدند، اکنون با گذشت بیش از سی سال از حکومت اسلامی همه شاهدند که این رژیم فرتوت شده ، دوران اضمحلال و سراشیبی خودرا می پیماید. با وجود چنین حقایقی اما آمریکا سخت در تلاش است اخوان المسلمین را همانند حزب الله ایران به قدرت برساند ، شریعت اسلامی را همانند جمهوری اسلامی ایران در مصر پیاده کند و محمد مرسی عامل و دست نشانده خودرا بعنوان ولایت فقیه مصربه مردم این کشور تحمیل کند.

اکنون مردم دنیا شاهدند که با گذشت بیش از سه دهه دیکتاتوری مذهبی در ایران ، این «رژیم الهی» در محدوده مرزهای ایران درجا می زند و نظام سیاسی بر آمده از آن هیچگونه جذابیتی برای گروه های ترقی خواه در جهان اسلام ندارد.این رژیم از یکسو خودرا الگوی انقلابی برای جهان عرب معرفی می کند و از سوی دیگر بیم و هراس از «بهارعربی» سراپای وجودش را گرفته تا مبادا غرب سیاست براندازی رژیم را در دستور کار قرار دهد. توده های بپاخاسته در کشورهای عربی بخوبی به این حقایق آشکار واقفند و نیک دریافته اند که رژیمهای تحمیلی از نوع «بهارعربی» در بهترین حالت همانند دیکتاتوری - مذهبی حاکم بر ایران خواهد بود.

برخلاف تعریف و تمجیدی که آمریکا و متحدینش از شریعت اسلام و پیاده شدن آن در لیبی بعمل می آورند ، نمونه شریعت اسلامی در ایران و لیبی واقعیت دیگری را به مردم دنیا نشان می دهد. در کشورما ایران ، شریعت اسلام باکمک دول غرب پیاده شد، این رژیم بر ویرانه های نظام شاهنشاهی و برکشور فرهنگ پذیر و کهن ایران استقرار یافت اما اکنون ثابت شده است که این رژیم همانند علف هرزی بوده است که در ایران نتوانسته است رشد وتکامل یابد. جمهوری اسلامی ایران نه فقط ژرفایی از خود نشان نداده بلکه ریشه هایش در ایران خشک شده است. حکومت اسلامی در ایران همانند یک تراکتوری می باشد که ازیک جاده خاکی عبور کرده و به جز گرد وخاک و خاشاک چیزی از خود باقی نگذاشته است. این رژیم چگونه می تواند نمونه خوبی برای مردم فرهیخته و با تاریخ مصر باشد؟
از جانب دیگر این رژیم درعرصه سیاسی یکی از بدترین نمونه های حکومت است، چکونه مردم مصرو سایر کشورها می توانند براین حقایق چشم فروبندند؟

آیا مردم مصرنمی دانند که اولین نخست وزیر جمهوری اسلامی (بخوان حکومت الله بر روی زمین) بنام مهدی بازرگان به جرم همدستی با آمریکا سالها در انزوا زندگی کرد و سرانجام دارفانی را وداع گفت؟ آیا مردم مصر فراموش کرده اند که بنی صدر بعنوان اولین رئیس جمهور منتخب اسلامی فرار را بر قرار ترجیح داد؟ آیا مصریها بی خبرند که میرحسین موسوی نخست وزیرهشت ساله و برگزیده خمینی ، آنهم در دوره جنگ هشت ساله باعراق اکنون بدون محاکمه در حبس خانگی است؟ آیا آمریکا می تواند حاشا کند که در این «نظام الهی» محمد خاتمی رئیس جمهور هشت ساله دوران «اصلاحات »اکنون متهم به جاسوسی برای آمریکاست و بدون اجازه «ولایت فقیه» حق هیچگونه اظهار نظری ندارد؟ آیا مردم مصر بی اطلاعند که هاشمی رفسنجانی بعنوان یکی از معماران اصلی جمهوری اسلامی ایران در مصاف با رقبای سپاه پاسدارانش اکنون به نامحرم تبدیل شده ؟ آیا اختلافات رهبر جمهوری اسلامی با رئیس جمهوربرگزیده اش محمود احمدی نژاد بر کسی پوشیده مانده است؟ هنوز احمدی نژاد پست ریاست جمهوری را در اختیار دارد که متهم به انحراف از شریعت اسلام شده و بعنوان جریان انحرافی ازوی یاد می شود.
تصور می کنیم درهمین حد نمونه ها کفایت کند ، بهمین خاطر است که اکنون ولایت فقیه درمصر با سخره نیرومندی بنام توده مردم روبرو شده است.

برخلاف ایران که در اثر بی تجربگی نیروهای سیاسی بجای اتحاد ، مبارزه و مقاومت در برابر استقرار جمهوری اسلامی ، کار بدانجارسید که با تبلیغات سوء و شنیع رسانه هایی مثل بی بی سی فارسی ، آیت الله خمینی در ماه دیده شد، اکنون مردم مصر بجا و بموقع تمثال محمد مرسی را لگد مال می کنند.
آمریکا خوب می داند که «بهار عربی » پشتوانه مردمی ندارد. شاید اولین مورد پیروزی «بهار عربی» در تونس این سوء تفاهم را برای غرب بوجود آورده است که مردم همه کشورهای عرب دچار ساده اندیشی شدند و رفتن دیکتاتورها را برابر با دوران شکوفایی می دانند، اما مقاومت آنها در تونس ، مصر و حتی لیبی از حقایق دیگری حکایت دارد.
اگر بن علی همانند شاه ایران بدون اینکه هیچگونه توهمی نسبت به خودش داشته باشد درمقابل آمریکا مقاومت نشان نداد و بلافاصله چمدانهارا بست و با پول و طلاهایش عازم عربستان شد، ماهیت «بهارعربی» درسایر کشورها خیلی زود رخ نمود و دیکتاتورها را به مقاومت برعلیه آمریکا واداشت. آمریکا تصور می کرد عدم استرداد بن علی به تونس موجب تشویق سایر دیکتاتورها را فراهم می کند تا آنها نیز فرارکنند و حکومت را به اسلام گراها واگذار نمایند، اما دیدیم که چنین نشد.

در لیبی وضع به گونه دیگری رقم خورد. معمر قذافی در این کشوربا حمایت قبیله ای ، خیال پردازیهای چهل ساله و توهم پراکنی پیرامون خود راه مقاومت را برگزید. اگرچه به غلط تصور می کرد درهنگام جنگ مردم کشورش با او خواهند ماند. درحالیکه چنین نشد ، ولی سناریو بن علی در تونس هم برای غرب در لیبی عقیم ماند. دست آخر پس از شکست قذافی، بخاطر آشفته بازاری که در ترکیب گردانندگان حکومت جدید لیبی شکل گرفته بود، آمریکا مجبورشد از زبان خانم کلینتون وزیر خارجه آمریکا و سرکوزی رئیس جمهوروقت فرانسه اعلام دارد: خوشحالیم سرانجام دمکراسی درلیبی برقرار شد ، چراکه قرار است شریعت اسلامی در این کشور پیاده شود، و چنین شد که درمیان بهت و حیرت همگان ، سیل تبریک متحدین آمریکا برای پیاده کردن شریعت اسلام در لیبی فزونی یافت.

فریبی که کار ساز نشد
مردم مصر خیلی زود دریافتند که در تونس یک حکومت دیکتاتوری مذهبی مورد حمایت آمریکا قرار گرفته و در لیبی نیز رژیمی همانند جمهوری اسلامی ایران استقرار یافته است. بر بستر چنین آگاهی است که اکنون مردم مصر برخلاف سال ۱۳۵۷ ایران که جریانات سیاسی اجازه دادند حکومت اسلامی استقرار یابد، آنها برعلیه چنین رژیمی بپا خاسته اند. تمامی گروه های آزادیخواه دست در دست یکدیگر نهاده و برعلیه جریان مرتجع اخوان المسلمین مصر و تحمیل محمد مرسی بعنوان«ولایت فقیه» باعزمی راسخ راه استقامت و پایداری را برگزیده اند.

اگرچه اراده آمریکا ومتحدینش بطور آشکار بر پیروزی اخوان المسلمین در مصر قرار گرفته است ، درچنین شرایطی بعید نیست برخلاف آراء و اراده مردم مصردر همه پرسی پیش رو، دست آخرگروه مرتجع اخوان المسلمین با کمک غرب برنده آن معرفی شود. بدون شک اگر چنین ترفندی برعلیه مردم مصربکار گرفته شود، آنها صحنه مبارزه را ترک نخواهند کرد و سرانجام شکست درد ناکی در انتظار عاملان و دست نشاندگان آمریکا درمصر خواهد بود.