ناپدید شدن «جنبش سبز» و رؤیاهای دوباره «اصلاح طلبان»

ناپدید شدن «جنبش سبز» و رؤیاهای دوباره «اصلاح طلبان»

بدنبال بازداشت رهبران «جنبش سبز» رخوت و سکوت یکپارچه ای بدنه این جنبش را فراگرفته است.عدم پاسخگویی به چراها و سکوت کامل این جریان موجب شده است تا باردیگر «اصلاح طلبان» از قدرت رانده شده به ظن خود راههای جایگزینی و بهره گیری از شرایط موجود را در دستورکار قرار دهند. از آنجا که بخش بزرگی از «اصلاح طلبها» از ابتدا علاقه ای به جنبش سبز و رهبری موسوی - کروبی نشان نمی دادند، اکنون در غیاب آنان وسوسه بازگشت به صحنه و کنار آمدن با شرکای قبلی درحاکمیت بیش از پیش درآنها قوت گرفته است.

اگر چه پس از رانده شدن «اصلاح طلبها» ازحاکمیت بخشی از آنها درصدد برآمدند تا موج سوم «اصلاح طلبی» ایجاد کنند ولی در فقدان توجیه تئوریک و پراکندگیها در داخل و خارج از کشور، سرانجام از اعلام علنی چنین موجی خود داری کردند. سکوت کامل موسوی - کروبی و ناپدید شدن «جنبش سبز» اکنون این فرصت را برای طیف «اصلاح طلب» بوجود آورده است تا به شعارهای نخست خود، مبنی بر احیای مجدد «اصلاح طلبی حکومت» بازگردند.

هم اکنون طیف وسیعی از جریانات دوم خردادی و «اصلاح طلب» بصورت پنهان و آشکار محور فعالیت خودرا احیای دوباره شعارهای اولیه و تبلیغ برسر«اصلاح طلبی حکومت» قرار داده اند. این امر ثابت می کند اختلافات میان این جریانات چندان عمقی ندارد و هرجا فرصتی برای خزیدن به حاکمیت پیش آید آنان آماده اند تا باردیگر مانند دهه شصت در خدمت به ولایت فقیه و اسلام ناب محمدی برعلیه هر دمکرات و آزاد اندیشی شمشیربه کف گیرند.
ظاهرا طیف دوم خردادیها ، «اصلاح طلبها» و «جنبش سبز» اختلافات خود با حاکمیت را نزاع بر سر دمکراسی و آزادی بیان اعلام می کنند، اما کیست که نداند دعوای اصلی برسر قدرت دولتی و بین جناحهای سرمایه داری بازار ، لیبرال و بورژوازی بوروکرات به رهبری سپاه پاسداران می باشد.

تجربه بیش از سی و سه سال حاکمیت جمهوری اسلامی ایران گواه این حقیقت است که تا هنگامیکه منافع اقتصادی جناحهای درگیر قدرت بخطر نیافتاده بود هیچیک از آنان حرفی از پایمال شدن دمکراسی در ایران برزبان نمی آوردند.طی سالیان طولانی حاکمیت موسوی ها ، کروبی ها ، رفسنجانی ها ، حجاریانها و دیگر شرکای ریز ودرشت آنان ، صحبت از مکراسی و آزادیخواهی سم مهلکی بود که مشام این حضرات را می آزرد و هر آزادیخواهی را به مسلخ فرستادند. هنگامیکه بورژوازی بوروکرات به رهبری سپاه پاسداران قدرت را از دیگر جناحها ربود ، سرکوبگران «اصلاح طلب» یکشبه ره صدساله پیموده «دمکرات» از آب درآمدند؟!

غیبت کوتاه مدت جریان «اصلاح طلب» ازحاکمیت این فرصت طلائی را برای آنها بوجود آورد تا سفرای سیار خودرا راهی آمریکا و اروپا کنند تا از هر لحاظ حسن نیت خودرا به دول امپریالیستی ثابت کنند . این فرصت مغتنم موجب شد تا سران «اصلاح طلب» با تکیه بر کرسی دانشگاههای هاروارد ، سخنرانی در مرکز اتحادیه اروپا و مصاحبت با رؤسای صندوق بین المللی پول، بانک جهانی و سردمداران حقوق بشر بیش ازپیش ازمنویات آنها آگاه و از عنایات آنان بهره مند گردند. البته درهمین دوره کوتاه جریان «اصلاح طلب» دوستان قدیم وخبرچینهای دوره حاکمیت خودرانیز فراموش نکرد. طی سفرهای دوره ای خویشاوندی حزب مشارکت با سازمان اکثریت تعمیق یافت و نزدیکی با این سازمان خیانت پیشه تا آن حد گسترش یافت که رجبعلی مزروعی سخنگوی سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی ،عضو مؤثر جبهه مشارکت، نماینده دوره ششم مجلس شورای اسلامی، رایزن فرهنگی رژیم در نیجریه و قاتل فدائیان خلق در زندان اوین، بعنوان سخنران اصلی سازمان اکثریت بمناسبت برگزاری مراسم سالگرد سیاهکل ایفای نقش کرد.

هم اکنون طیف وسیعی از بازجویان سابق رژیم بهمراه سرکوبگران و مرشدان سابق جمهوری اسلامی ایران نظیراکبر گنجی ، محسن سازگارا ، محسن مخملباف ، محسن کدیور، عطاالله مهاجرانی و ده ها عنصر فرومایه مشابه در اروپا و آمریکا سرگرم رایزنی با محافل امپریالیستی می باشند تا باردیگر با کمک بلند گوهای ایرانی نمایی نظیر: بی بی سی فارسی ، صدای آمریکا و صدها سایت اینترنتی و رادیو تلویزیون وابسته به غرب جنبش آزادیخواهانه مردم ایران را به کجراه بکشانند.